Dilimin Utangaçlığı

Gece umarsız
Zamanın su gibi akıp gitmesine
Hayat kavgası hep sürer 
Yaşamak için gece, gündüz fark etmez
Yeter ki, suç ortalığı olma 
İhanetin,
Hainliğin, 
Puştluğun...




Nasılsa uyanışın 
Sabahın ayaz kollarında 
Gözlerini sıyırmak uykudan zor gelir
Çünkü ellerinin izi var ellerinde
Gözlerine gözlerinin rengi bulaşmış 
Güne şöyle bir bakıp 
Güneşe dem vurmadan 
Her zaman ki telaşla 
Bir kaç söz bırakırsın kalemin diline
Şairi kendine yorgun
Şiiri olursun en uzunundan...




Kalemle nefeslenir 
Gözleri, yüreğine akınca
Bütün anlamsızlıklar yok olur birden
Canlanırsın şiirin dilinde..




Zira yorgunsun! 
Güneşin rehaveti bulaşmış güne
Neyi nereye koyacağım unuttursun 
Fazlalık olur kahrolası ellerin, ayakların
Aklın tembelleşir, 
Utanır dilin!




Sonra;
Öznesiz cümleler kurarsın en mahreminden
Her şiirde seslenirsin
Ellerim ellerine karışır 
Gözlerim gözlerine 
Günün rehaveti hâlâ üzerinde 
Neyi nereye koyacagını bilmeden
Henüz uyanmadan yeni bir güne 
Kendine gelmeden
Merhaba mı 
Günaydın mı
Gün aydınım mı desem sana?
Dilimin utangaçlığını görmeden...