Dilsiz Kuşlar

Benziyor duygularım kırmızıya
.......................................utandığımda...
Gelincik bahçesinde yaşıyor benim dilsiz kuşlarım bu baharda
Seni haykırıp dünyaya
Beni utandırıyorlar yeniden gözyaşlarımla
Ve dokunmadan geçmiyor o bahçeden rüzgar
İnce belini kırıyor gelinciklerin
Savururken bir kenara;
Ben ağlıyorum, utanıyorum, konuşamıyorum
Dilsiz kuşlarım var benim onlar haykırışlarda,
Kimse duymasa da seslerini
Masum çığlıkları inletiyo bi dünyayı
O dünya benim,
O dünya gecenin, ayın, rüzgarın, yalnızlığın ve gökteki ayın
İçimde büyüyen dilsiz kuşların.
Hor görmesin kimse onları
Utandırmasın kimse onları
Yok saymasın kimse, demesinler dünya yıkılsın başlarına
Almasınlar dilsiz kuşlarımı benden
Onlarda olmasa...
Hem bi zararım yok ki bugünlerde kimseye
İçime kapanık yetiştiriyorum, besliyorum sakince kuşları
İnletecekler bi gün dünyayı
Bi konuşmaya başlasınlar
Salıcam hepsini göklere
İstediği gibi bağırsınlar, çığlıklar göklerde ...seni utandıracaklar
O dünya benden uzakta
Zamanı geldiğinde