Dipnot Doğum Günüme

ben hep yarınların arkasından koştum
hiç bir sebebsiz hiç bir amaçsız
gözümde de olmadı hiç bir zaman
hiç bir şey
ne derdim vardı ne problemim
varlıkla yoklukla
ilerisi için,
günü yaşadım yaşamak zorundaydım
çünkü hiç bir şey sığmıyordu cebime
varken yüreğim,
atı alan köprüyü geçse
de
hiç umrumda değildi
ben hep benle mutluydum
o
bana yetip artıyordu
seneler kovalarken birbirlerini,
zaman işte tutamazsin
ki,
fark etmiyordu benim için
hala varken içimde ki
çocukluğum,
hatta gönlüm gençleşiyor gibi
geliyor/du bana
umudu kırmak
sanki en zor şey gibiydi,
anlaşılmak
ona hiç önem hiç vermemiştim
öyle bir derdim de
yoktu aslında,
anlayan istediği gibi anlıyordu
anlamayan
zaten anlayamıyordu,
bunlarla uğraşmak zaman kaybıydı
benim için
şu kısacık ömrümde,
bildiğim tek şey vardı
hiç bir şey bilmediğim
ve
sonradan öğrendiğim
sevmem gerektiğini sevilmesemde,
çünkü onu hazını tatmak
hiç bir sınır tanıyordu
hatta
var olanları da yıkmak gerekiyordu
sevgiyi inşa etmek için
yürekte,
göğe doğru uzanan
mavilere bulanan
esen rüzgarlarla öpüşüp koklaşan,
her an belki bir kayıptı
müsaade edemezdim
edemediğim,
ölçselerde tartsalarda beni
kendi ölçüleriyle
ben
hep kendi yolumda gittim
attım üzerimden zırhları
boşalttım içimi lüzumsuzluklardan
dosya yapıp kaldırdım raflara
bıraktım tozların
arasına,
bir daha hiç açmama niyetiyle,
açmam
da
uğraşmayın boşuna
bir kere gelmişim şu dünyaya
yok ki
olamaz bir ikincisi,
uçmak isterim
zaten hep uçtum
tek kendi kanatlarımla...

(Berlin,27.05.2017)