Dışarıda Bir Hayat Vardı

Yorgun voltalar atıyordu kimileri,
Çocuk kahkahaları koşuyordu oyun peşinde
Kıştı, gece olunca vakit, ıssızdı sokaklar,
Gri dumanlar sarmalardıı beni,
Keskin kömür kokularıyla sızlatarak burnumu
Ara sıra birkaç bir kaç yüz geçerdi
Sağımdan solumdan kimi mutluydu,
Kimide umutla yarına kadar vedalı.
Dışarıda karartıyla biten gün,
Sabaha doğacak, güneşli bir gün vardı.
Dışarıda bir hayat vardı zamanın tozlarına direnen
Bir ailem ve okuyan bir kız kardeş.
Aramam gereken bir sevgili.
Ne bilirdim sevdamın kabuğu.
İçinde gizlermiş ayrılık kurdunu.
Düşürmek için onu yerçekimiyle toprağa.
Dışarıda bir hayat vardı gidiyordu uzağa
Sevenler de vardı, ayrı düşenler kadar,
Ve gönüllerde sevda kadar, ayrılık da yasaldı.
İki saatlik bir uykuyla bile dinlendim dediğim,
Bir hayat vardı zil sesine neşeyle uyandığım
Güneşle aydınlanıyor, hatalarımla büyüyordum.
Arada bir içimi kaleme döküyordum.
Daha çok ayrılık yazsa da şiirlerim.
Bir sevdiğim var, anlar beni diyordum.
Ben sevdayı sıcakkanlı bilirken o zamanlar
O soğuk kanıyla ilk ayazda ayrılık uykusuna yatarmış.
Zaten demiş şair çok söylememek lazım sevdiğini
Giderek düzleşir dilin törpüsünde
Birde cilalanıp kayganlaştı mı kolay çıkar ağızdan
Ulaşmaz yarin ciğerinden gönül kıvrımlarına.
Dışarıda bir hayat vardı
Ve günleri tıkır tıkır düşüyordu kontörlü hayatımdan.
Yar sesini bekleyen kulaklarım vardı telefon zillerinde
Dışarıda bir hayat vardı, günleri akıyordu
Kırlaşan kulak üstü yamaçlarımdan.
Ve dışarda bir hayat vardı
An be an benden gidişini izlediğim...