Divit Hokkası

mürekkebini değiştiriyorum zamanın
bir kereliğine kırıyorum kum saatini
kaçışıyor tanecikleri hakir bir korkuyla
yakalıyorum her bir zerreyi
henüz yeni açılmış gözümün akıyla
dönüştürüyorum hemen oracıkta
sırattan düşmüş aptal bir tüye
tebdirliyim bu kez
şakası yok biliyorum
zulamda divit hokkası
banıyorum efsunu uçmuş sisli nehire
yazıyorum ha bire
iyotlu semboller kullanıyorum
bu ateş hiç sönmeyecek
dağlansa da ruhlarımız dünya tavında
diyorum
ve ekliyorum
bu defa yeniden anladım:
seni seviyorum..



haziran2011
kundu/antalya