Diyalektik Çelişki

Ah! şu dünya;

Az bi sevince bulaşmış neyimiz var neyimiz yoksa

İçimizde gıdım gıdım biriken

Zorba bir hükümdar gibi çekip alıyor elimizden…

Enikonu

Eski hesapları şöyle bir karıştırıp baktım da gizliden

Bir alacağımız var mı diye eski günlerden

Ve de gelecekten;

Hani şöyle gülmekti, sevinçli bir andı

El ele tutuşmaktı, kavuşmaktı, sarılmaktı, aşktı

Yok… Yok… Öyle içinde at koşturacağımız değil

Başımızı sokacağımız küçük bir evdi

Karnımızı doyuracak aştı, işti, sevgili bir eşti

Çoluk çocuk insanca bir yaşamaktı hani…

Yok!… Yok!… Yok!...

Mutluluktu, huzurdu… Geç onları anam babam geç…

Elimizde bir canımız kaldı -en sağlamından-

Dünyaya verip de çekip gideceğimiz

Hepsi bu…

Aradım, taradım…/ buldum nihayet;

Yüreğimizi paralayıp duran

Ve diplerde bi yerlerde unutulmuş olan

Bir “ah” bir de “vah” kalmış;

Topu topu şu dünyadan alıp vereceğimiz -hepsi bu-

O da umurunda değil dünyanın

Dönüp duruyor;

Önüne ne çıkarsa

Ahımızı-vahımızı ezip geçerek

Anladım;

Nefret, sevgiden

Gülmek, ağlamaktan

Hüzün, sevinçten

Ayrılık, aşktan

Ölüm, hayattan -her şey karşıtından- besleniyor

Zıttı olanla savaşıyor

Ve birbirini yok etmeye çalışıyor içimizdeki her şey…

Severken severken kahrolası ayrılıklar

Ve yaşamak isterken -hem de öyle delicesine- apansız ölümler

Nasıl da göz açtırmadan çöküyor tepemize…

Neylersin…/ Diyalektik çelişki işte…

Mayıs 2019