Diyaloğumuzdan Kalan Monolog

Adam,
?beni boş ver' dedi
Kadın,
O zaman her şey biter hiçlenir her şey
Ve tat vermez hiçbir şey demek istedi
Ama sustu
Çünkü kalbi acıyordu
Anlatmaktan yorgundu
Uçurmalarımı vuruyor bu ince sizi
Gözlerimden alma ömrüme hediye olan Mavi rüyamı
Oluyordu içinin yakarışı!

Adam kendi yolculuğunda kayboluyordu
Ve bir şiir lafı açmak istercesine dudaklarıma dökülüyordu
Ama onlar susuyordu...

Er geç kopacak şiirlerimin dizginleri
Ve adını yazacak şah damarının
Sağır sultan duyacak
Yakup adını okuyacak satırlarında
Gözlerine ?sen' sürülecek
Yusuf'un gömleğinden önce
Yezit insafa gelecek hasretinden
Ve kimse fail olmayacak kimsenin ölümünden
Tek mevzu sen olacaksın dillere
Bir sen yazılacaksın gönüllere
Ömrüm yettikçe seni dizeleyeceğim her şiirimde.

Sen yalnızlığına yürürken
Benim kalabalıklarım utanacak seslerimden
Ağrılarımın hiçbir lügatte ismi bulunmayacak
Ve bu düşe senden başkası yakışmayacak
Belki hiçbir acım hiçbir hasretim son bulmayacak
Ama susmayacağım...

Şimdi kısa cümleler kuruyorum
Ve özetinden yaşıyorum hayatı
Bütün çeşmeleri açık bıraktım
Kalabalık sesler duymak istiyorum
Tenimden soymalıyım yalnızlıklarımı
...
Duvarlarıma çarpan sesinden sonra
Evcil acılar biriktirmeliyim yabani mutluluklarıma
Uzun uzun bakmalıyım aynalarıma
Şartlı tahliye olmalıyım yaşamın gün batımlarında
Herhangi bir sokağın kalabalık kaldırımlarında
Yalnız yürüyen bir çocuğu tutup
Alnından öpmeliyim
Gözlerini sana benzetmeli
Elleriyle gözlerimi silmeliyim
Sonra
Sükûnetine bir ses bırakıp kendi duvarlarıma
Kendi siluetimi monte etmeliyim
Ve
Kimseyi sevmemeliyim!
Eski bir plakta bir kırkbeşlik çalıp
Yeni jenerasyon sevenlerden ayırt etmeliyim kendimi
Sonra kuşanıp geceyi sözlerinin tekrarına başlamalıyım
Ellerinden hüküm giymiş avuçlarımla
Şakaklarıma sesini b/ asmalıyım
Ve uyurken seni unutmalı...

Sabahıma düşünmek yeni bir sen bırakmalıyım.

( Apar topar kendimi topladım. Senden sonra kendime geldiğimde anladım / ben o gün nefesimi sende bırakmışım ! )

7 aralık 11:20