Diyarsız

Gözyaşı olmayan
gün geçmiyor
nice zamandır.

Gücüm yok
yerim yok
Surlar sadece
şehri sarıyor
bana ev yok.

Robotlaşmış gözlerin
İnsafına bırakılmış
Yılların yasını tutuyorum.
Çalacak bir kapı yok

İyi de arkadaş
Neden bu kadar 'yok' var
Ve neden bu kadar sızı
gelip de zilime mıhlanır?

Bir adı 'diyar' olan
Bu şehrin diyarsızı olmak
İliklerime kadar işliyor.

Hıçkırıklar kuşatıyor ilk günümü
Boğazımda düğümleniyor
batmış gemilerim.

Cam gözlerin
İçine bakıyorum korkarak
Islanan yanaklarım
Görünmesin diye
Sırtımı dönüyorum.
Nasıl savaşabilirim ki?

Yıldızlar düşüyor başıma
Gözlerimi kapatırken.

Bir 'offf' sesi
Büzülen bir dudaktan
Çıkarken üst ranzadan
Yine de şükür deyip
Sığınıyorum
uykunun pençesine...