Doğa En Büyük Öğretmen Olmalı

Piyanist böyle vurunca notalara yüreğim sızlar
İçim ağlar; tuşların beyazında var sanki acılar
Dünya demir,çeliğe kalacak belki de ; ağlıyorum
Şimdiden bize hepsi karşı çıkıyor ;dağılıyorum...

İnsan dediğin ne ki ?: ten ,can ,ruh , ve pek bilinmeyen
Kırk yıllık hatırı olan kahve bile yerle bir , bir gün
Ölmeyecek şu minik fincan,bedenim can çekişirken
Plastik kalır binlerce yıl; bir daha yıkılıyorum...

Oysa nerede insanın bakiliği;nerde kalıyor?
Ağlasam yine gözyaşım kurur bu yerde kayıp gider
Buharlaşıp karışacak belki de yağmura: şansı var
Soralım , düşünelim dereler ,çaylar neye ağlıyor?

Ey bulut sana karışmamış gözyaşı var mı? Söyle tek !
Ya bu kırık dökük insanlık ?Sana ulaşmak için hep
Uçurtmaları salacak mı kucağına?,ne dersin ?
Piyanist vurma notalara vurma gençliğim ağlıyor...

Beyin yerine bilgisayar,söyleyin nesi yar nesi yar ?
Komşu yerine sanal alem; nereye gitmiş elalem?
Farenin yerine bile maus , sus piyanist sus...fen mi?
Hafıza mı onu da ettiler suspus,yitti anılar...

İşte , huzuru bulmak ne zor,ne muammalı ne korkunç
Yine çaldı müziğini doğa ve ağladı bir deve,
Yavrusunu emdirdi sonra: İnsan evladı ne yaptı ?
Böyle şey görmedim: doğa en büyük öğretmen olmalı

Vurma notalara piyanist vurma böyle notalara
Doğa en büyük öğretmen olmalı ;anlatan ölümü ,yaşamı:

Bir zamanlar yaşayan insanlığı...

30.01.2012- saat:19:18