Doğarken Düşündüm
Doğarken düşündüm.
H/içli acıları, eskiyen yüzlerin öyküsünde
tanımadığım insanların
öldüklerini gördüm.
hiç görmediğim insanların güldüklerini
Doğarken düşündüm
Zamanın sarsan hiddeti vurunca yarasız
Varlığımı varlığına kurban eden bayramları
ayrılıkları , kavuşmak ve uçmakları
yaşarken düşündüm.
Şehirler vardı , sokakları besleyen
Birde ışıklar,ışıkları düşündüm karanlık.
Yürürken yaprak yaprak adımlarla
Ağaçların gövdesine sarıldım,yıkılmamak için
çocukları düşündüm,çocukluğumu
şimdiki yokluğumu
yorgunluğumu düşündüm.
Yağmur çukurlarda birikir
çukurlarda insanları düşündüm
insanları , yağmur yağarken.
Düştüm koşarken,biriktim.
Yaşadığımı bilmeyenleri düşündüm,yaşarken
Yağmur yağar,insan gibi.
İnsan birikir yağmur gibi.
Doğarken düşündüm.
Ne kadar gerçek o kadar şiir Filiz Hanım. Bu gerçeği vurgulayan cümleleriniz ; yaşamın aciz şiirine güç veriyor. Hep doğduk. Topraktan.. Ruhlardan.. Anne karnından.. ve yine topraktan..
Hayata nelerle geliyor insan!Kaderde ağlamak da var gülmek de!Sonu bir avuç toprak olmak da!en nihayetinde aslolan iyi anılmak hayata iyi şeyler bırakmak!Sevgilerimle...🙂🙂