Doğduğum Topraklar, Yani Memleketim...

Doğduğum topraklar, yani memleketim...

Koca bir çınar, yahut dimdik
Beklemelerim olur memleket hasretlerinde.
Gurbetin en acı söylemi,
Memleket türküleri !
Şöyle bir harmandalı çalmaya başlar
En çakır yüreklisinden, delikanlılık uğultusu,
Efe kanım kaynar;
Yere seresim gelir nice kahpelikleri,
Ortalık toz duman, hadi be yürü efem!

Sonra memleketten bir arkadaşın
Selam gönderir, en zeytinisinden.
Başlar davullar, zurnalar çalmaya
Delicesine anlatmak gelir çocukluğunu
Yahut deliçağında ki kör cesaretini...
İçin için yaşlandığını hissedersin bir an, korkarsın
Hemde korku nedir hiç bilmemiş iken.
En delikanlısına inat şöyle bir savurursun kolunu
Yiğitçe, erkekçe, ben ölmedim diyebilmek için.
Ama memlekette kalmıştır o genç delikanlı.

Bir gün ciğersizin biri veya canciğerin arar,
Uğruna bir zamanlar delirdiğin kızın, evlendiğini
Hatta bir tane de en gürbüzünden oğlu olduğunu söyler.
Ateş düşmüştür artık,
Dumanı bile tütmez bu ateşin.
Halbuki senin de vardır
En aslanından 2 tane .

Memleket özlemi hat safhadadır ya
Gitmen gerekir bir gece ansızın.
Bir kaç saat önce telefon çalmış
Ve telefonda ki ses
Matemin olgunluğuna denk düşen bir tonda
Tek bir cümle, tek bir nefes
Başın sağ olsun.

Gömüleceğim topraklar,yani memleketim...