Doğmamış Kızıma Mektubumdur

Sen adaktın
Emir han'a
Hiç doğmadın
Ağlamadın

Saçların sararmadı hiç
Pembe zıbınlara sarılmadın

Dudaklarına
Süleyman şerbetleri sürülmedi
Okunmadı mevlitlerin

Ayaklarımda sallamadım hiç
Sen uyumadın

Kurdeşen dökülürken yanaklarına
Ben avuçlarımı açmadım Tanrı'ya

Tanrı beni hiç sevmedi
Bende onu,
Hesaplar sakladım Arafat'a

Hiç taramadım saçlarını
Kıyamadım

Göremedim ki
Yeşili çalan gözlerini.


Hiç vurmadım kıçına
Sende kaçışmadın fahişe edasıyla

Hiç nazlanmadın bana
Ben susarken hayata

Dudakların da gelincik kırmızısı
Türküler söylemedin ayyaş kumsallara

Sen eteklerini çekiştirdin
Ben dizlerini gömdüm topraklara

Etek boyunca namustu
Yoz kasabalar...


Hiç görmedim göğüslerinin kabardığını
Kızılcık tadında düşlerini hiç bilmedim

Aşkların vardı
Okul tahtalarında
Sildin
Tebeşir tozları sürüklenmedi poyrazlara

Bilmedim şekillenirken belinde kıvrımların
Kadınsı düşlerini düşlemedim

Aşklarını kıskanamadım hiç
Kaşlarımı çatamadım

Uyurken döşeğinde
Üşüyen baldırlarını örtemedim
Gözlerimi yumamadım hiç.




Hiç taşımadım sırt çantanı
Omzunu çürüten kitaplara hiç küfretmedim

Hiç görmedim kavgalarını
Kavgalarını kavgalarım etmedim

Hiç istemediler seni benden
Ben seni veremedim

Titreşirken kahve fincanı elinde
Yüreğimi ağzıma getirmedim

Ben titredim yalnızlıklarda
Bir tas tarhana pişirmedin

Duvağını indirmedim
Torun torba sevemedim

Çekip giderken bu evden
Başka tüten bacaya,
Ardından şaşıp kalamadım

Çoğalmadın ki
Eksilesin...Hiç olmadın.