Doğunun Adamı

yüksek ovaların
karlı dağların
kıraç toprakların sesi,
doğunun güneşi sen

sen
mis gibi reyhan kokusunu
içinde sindiren
yüksek dağların yamaçlarında
abı hayat içersin
fecrin saatlerinde
ötüşen horozlara
koşuşan sürülere
ilham verensin

yürüdükçe ayaklarına bulaşır tezek
açlığına yeter,bir lokma lavaş ekmek
türkülerle ozanlaşan
hüzünlerin adamsıın

sislere karışır sevdaların
buharlaşıp akar çoruhtan
sesin hazin hazin gelir
yörüklerin çadırından

sen kavgalarda,dağ gibi tepe gibi duran
kini nefreti,güneşle örten
kızgınlığında taşları döven
barış adamısın

gözlerinin perdesini,doğunun güneşiyle açan
kalp gözü kapatanlara,ışığını saçan
intişamsız,görkemsiz,tevazuyla
bozkırlarda açan
huzur çiçeğisin

ney'i üflesin,insan nefesin
üflesikçe saf saf,düzlükteki canlılar inlesin..