Dokunmayın

Aşık olanlar anlamadı evrenseldeki tutsaklığı.
'Bu' dediler...
Bu 'Magna Carta'
İnsan haklarındandı sevmek.
Haklıydı insan ve hakkıydı...

Adına 'Büyük Ferman' dediler,
Duyan padişah bile çok yaşamadı.
Çünkü o da aşıktı halayığa.
Izdırabı celladıydı.

'Bu' dediler, 'Kaşık Adası'
Bir kaşık denizden,
Bir kaşık aşktan.
Olmadı!
Genelev sandılar saltanatı.
Yıkıldı...

Bir içim suydu hatun sözüm ona,
Bir dikişte! bitirdi erkeği,
Acımadı.
Çamur oldu sonra adı,
E insanoğlu da çamurdandı ama,
Kalbi camdandı,
Kırıldı...

Bir tufandı rahmetli,
Kırıp döktü herşeyi.
Ne kalpler, ne saltanatlar...
Niyetsizdi Yakup Ağa,
Amma paraya da sıkışıktı ha!
Sattı annesinin sıpasını.
O parayla şerefsizlik satın aldı kendine.
Niyeti değildi küsleri barıştırmak,
Aksine şeytan sardı mendile.
Muhtaçtı kızına, olmadı, ona da kıydı.
Başlık aldı kızından, kel başına kasket.
Sonra kaçtı kızı el oğluna,
Oğlan kıza, kız anasına hasret.
Bilinmezlik davası ya,
Sonsuza kadar mutlu olmadılar tabi.
Dört gün saydı horozlar,
Haftaya yedisi çıkacaktı kızın.
Dürüst Yakup Ağa 'Ben yaptım!' dedi.
Ferman büyük yerden diye ekledi.
Dayak cennetten çıkma dedi, abarttı biraz(!)
Allaha ulaştı sümme haşa...

Kız şimdi boynu bükük bir fidan,
Bakıyor mahmur toprak altından.
Sorsan Yakup Ağa'ya, ne diyecek
Değersiz değil mi ki altından?

'Bu' dediler...
Bu 'İnsan Hakları'
Babasının da hakkı var,
Kızını döverek sevmeye.
Çok sevdi kızını babası(!)
Kızı da hazırdı aşkı uğruna dövülmeye.
Ama hakkı var kızın da,
El oğlunun da
İnsan gibi ölmeye.
Olmadı!
İstekleri yaşamaktı büyük aşklarını.
Vuruldular!
Birbirlerine daha çok vuruldular.
Tek kurşunda değil,
Çok kurşunla kocadılar,
Büyüdüler akıllarda,
Sonsuza dek mutlu yaşadılar.


'Bu' dediler,
Bu çılgın denizlerdeki dalgalardan başka.
Bu, kutsal zafer taklarının altındaki pozda,
Dokunmayın aşka!