Dokuzuncu Nota

gözlerin vitrinine yanaştığım
içinde pahalı mutluluklar olan kalabalık bir mağaza,
sevgiyle alınır sanmıştım oysa, en azından bir kalp
yanılmışım...

hep yalnızmışım!
hep yalnız kalacağım şüphesiz ben bu aşkla...

annesi ölürken doğmuş bir çocuğun
ilk önce "anne" demeyi öğrenmesine tanık olan
bir babanın hüznüydü işte...

sen yokken,
adını duymak!

hep eksikmişim!
hep eksik kalacağım şüphesiz ben bu aşkla...

susma, ne olur sen de susma
öğrendim ki susunca; sessizlik sensizlik oluyor bir müddet sonra,
susmak akordudur en derin hüzünlerin, bilirsin
sen yüreğimin duyabileceği tek sestin,
ritmine kapıldığım tek melodi,
mana yüklediğim eşsiz major,
tiz ruhuma elini uzatan sıcak minör,
keşfettim dokuzuncu nota..

istedim ki yüreğimi çalan bu şarkı, bu sefer de bana gelsin...

hep beklemişim!
hep bekleyeceğim şüphesiz ben bu aşkla...

kırık bir dalda yeşermiş yapraklar nasıl yaşıyorsa,
öyleyim işte, senden sonra
her geçen gün biraz daha yenik düşüyorum,
biraz daha bırakıyorum kendimi olmayışına...

hep ölmüşüm,
hep öleceğim şüphesiz ben, senden ayrı nefes aldıkça...

ve sen
rengimi tayin eden ışık,
duvarımdaki derin çatlak, izi kalmış döküntü
sesimi katleden, hep sustuğum gürültü
bana huzur veren, beni mutlu eden tek görüntü!

lütfen, ama lütfen
özet geç, yokluğunu uzatma!