Dolunayda yalan Nuru

Hava kararmaya
Düşlerim ağlamaya başladı
Bu gece sessiz bir histi beni sevindiren
Tüm benliğim ağlıyordu yaşayacaklarım karşısında
Yatak odasına yansıyan bir ışıktı beni uyutmayan
Perdeye yürüyordu gizlice bedenim
Yalın ayakla atmıştım kendimi camın kenarına
Bu görmek istediğim ışık değil di
Bu bir nur du.
Herkes dolunay diye tanıyordu seni
Benim için sen hem nurdun hem dolunay
Ne de güzel ilham veriyordun bana
Annem kokardı puslu hissettiğim zamanlar
Küçüklüğümden beri hiç bu kadar yakın olmamıştın gönlüme
Sanki dolunay beni bana anlatıyordu
Şiirlerinde bakışlarında

Duygu perisi kesildim pijamalarımla balkonda
Bir an dolunaya çok yaklaştırıldığımı hissettim
Bu hayal mevsiminde gördüklerim gerçekti
Acaba kaç kişi dolunaya dünyada benim baktığım gibi bakıyordu
Soru işaretleri ile yaslandım düşünce girdabına
Senin o zamanlar ismini bile duymadığın biri daha vardı güzelim
O dolunay gecesini alkışlayan bilinmezlik gecesinde
Dolunayı beklerdim
Şiir yazmak için sabah olana dek.
Halbuki hiçbir an yoktu ki. O nuru izlemediğim
Ben ben olalı konuşmamıştım kendimle bu kadar
Kaç bayan gönlümü çalabilirdi kalbimi üzmeden
Sevgi misalleri getirebilirdi
Yüreğimin silik izlerini kaybettirebilirdi bana
Dolunayla sevinçler içinde kavis çizen sevgisinde yalan bir feryal iken...