Dönme!

Öyle zamanlar vardır ki,
Bir türlü gerçekleri değiştiremezsin.
Yine ‘o' zamanlardan birindeyim.
Issız bir gece,
Sensizliğin son demi...
Ve yalnızlığın soğukluğunu,
İliklerime kadar hissettiğim bir andayım...
Ne geçmişini silebilirsin,
Ne de geleceğini görebilirsin.
Beni bu kadar hüzünlendiren nedir?
Yokluğun mu?
Geri geldiğin zaman kabul etmeyişim mi?
Yoksa hala seni seviyor olmam mı?
Kalbimin en derin yerinde söküp,
Bir türlü atamadığım bir hüzün var.
Ben bu hüznün içerisinde boğuluyorum.
Sensizliğin yormuş olduğu bedenim,
Dayanamayıp uykuya dalıyor.
Ve sen bana doğru koşa koşa geliyorsun.
İşte tam o anda Allah'a yalvarıyorum,
Bitmesin bu rüya diye...
Eskisi gibi değil kalbim,
Şimdi olsa dayanamaz bu anlara...
Ve sen eskisi gibi bana koşa koşa gelip,
Sımsıkı sarılıyorsun.
Ah o kan kırmızı dudaklarınla öpüşün yok mu?
Nefesim kesiliyor, bedenimi yakıyor...
Ansızın uyanıyorum ve yatağımdayım.
Yastığımda ki ıslaklığın farkına varıyorum.
Gittiğin günden beri ilk defa ağlamışım.
Oysa artık,
Rüyalarımda bile görmek istemiyordum seni...
Duydum ki, dönmek istiyormuşsun.
Birkaç saniyelik rüyada bile,
Beni bu hale getirebildin.
Şimdi geri dönsen,
Bir daha seni kaybetme hissini
Nasıl ortadan kaldırabilirsin ki?
Bir kere gittin...
Ve ben sayende bu acıyı bir defa değil,
Her gece yaşadım.
Hala yaşıyorum da...
Olur ya,
Günün birinde bir kez daha gidersen eğer?
Seni ne kadar seviyor olsam da,
Bu his seni uzun süre bende yaşatmaz.
Bu korku nihayetinde bendeki seni öldürür.
Bu yüzden bir daha geri dönmemelisin.
Dönme geri.
Bırak, seni sensiz yaşayayım...
Dönme geri!