Dönmem

Adaklar adama
Ağıtlar yakma
Büyüler yaptırma dönmem
Namludan çıkan kurşunum
Karşımda durma delip geçerim

Kanatlarını açmış semada süzülen
Şahinim elinden kaçan
Sen bakar körsün
Alev alev yaktığım gemilere
Yıkarak geçtiğim şu köprülere
Dişlerini geçirdiğim kalbime
Bir heykel gibi
Donuk ve mat
Utanma eserine gururla bak

Son defa gel konuşalım dedin
Sırat köprüsünün tam ortasında
Sözlerin bittiği yerdeyim
Uçurumlar var aramızda
O uçuruma düşmeğe deymezsin

Karalıyım öldüreceğim
Kanıma zehirini boşaltan çatal dili
Zaman acının en güzel ilacı
Yoksa söker atarım
Seninle aldatan bu kaypak kalbi.
Cengiz Damar.