Dönüş

Gecikmiş tren seslerinin
O her yana dağılan,
Dağıldıkça telaşlanan
Terli bir görüntüydü zaman.
Bütün çocukluğumuza dolan
Renkli misketleri
Tozlu ve dağınık saçlarımıza değen
Kokulu rüzgarlar biriktirmiştik,
Hüzünlü boşluklarımız için.
Sağımızdan,solumuzdan geçen
Her bir şey,
Nemli sözcüklere benziyordu biraz.
Portakal ağaçlarına,
Kırık camlı tahta evlere
Soğuktan üşüyen ellerimize
Boşluğu döven ağlayışlarımıza benziyordu.
....
Vazgeçmeyi öğrenmiştik,
Kabullenmeyi.
Biraz da gidebilmeyi.
Aynadan taşan sessizlikti şimdi an.
Kendi içimize dönebilmeyi.