Dönüyor Kıyısını Döven Sonsuzluk

sokağı hızlıca geçtiler
sevgili ellerini kaybederek gökyüzünün
kuşlar havalandı yerden
rüzgar soğuktu
soğuk olan her parçanın bir önceki hali
kirli bir kaç rengin oluşması nihayet

taze çukurlara sığmayan ölüler söyleşirmiş
sesleri çocuk bağrışları kadar tiz
şimdi hangi mezarı açsak içinden yüzünüz çıkar
kendinizi görmek istemediğiniz

dönüyor kıyısını döven sonsuzluk
dönüyor oyunumuzu bozarak
dönüyor
ağzımıza sığmayan cinayetler tasarlayarak

küllenen cesetlerdi
yağmurlar değil
onları hiç kılan bir ayinle yok edildiler
hatırası tutulmayan bir kayıt
kavruldukça çığlık idiler

gülüşleri ile çıka gelseler yıldızlardan aniden
ölümsüz olanına sorsak
haydi başla şarkıların en eskisinden
sakın seviniyormuş gibi yapma
bir çocuk ölse
ağlamak ne demek bulutlar kadar.