Dördüncü Şahsın Şiiri / Veda

zamanı çözüp boynuna takan adamım
yağmurlarla sabahı selamlayan âmâ bir âşık
çürük namlularla sevgiyi öldüren kalleşlere
dönüp selam
veriyorum gülüşümde kan revan var


ne kış akşamlarında tutuşmuş ellerim
ne de kadim kelamların âlemi
kıskanır beni
tanrıya usulca içimi gösteriyorum
sızdırmayan bir dua gibi
ama göz kapaklarım ıssız ve günahkâr


bir hançer yarasıdır her an
bilirim
ateşle suladığım o beyhude çiçekler
birden bütün çocukluğumla geri geliyor
ama ben seni hep kırmızıyla anıyorum
gel dedikçe küfürleşiyor bütün kelimeler


üstüne basıp geçtiğim harfler sarhoş
her nefesimden tanrısızlık süzülüyor
yanık bir tenekenin dumanı
ne kahraman ne kurban olabilen
yalnız bir âh’a sarınıyorum
bil
çünkü sevda bir utançtan miras kalır


karanlık hep dosttur ey muzdarip aşina
gözümden akan yaşlarla
vurgun yemişim
tenime işlenmiş yalnızlık kuyusu
hangi dizeye sığdırabilirim ki seni
yağmalanmış şiirlerde giyinmişim


aynalarda bekleyen kırık suratları
silmekle meşgul rüyalarımı susturan
eski sevinçler
ve ben ki göğsüme mezar taşları asarım
sevgisiz kalmak çok moda bu şehirde
sen bana geceyi sakla
çünkü kanayan her umut toprağına gömülü


ihanetin rüzgarıyla sarsılan
aylarda
şarkı söyleyen bir şair var
içten içe çürüyen
yalvarırmış gibi anılara sığınıyorum
çünkü sevmek artık bir jest
bir kadehin dibi kadar sıradan


gözlerinden yağmur çalıp baş ucuma koymuşum
hatıralarla sarhoş merhametsiz bir kalabalıkta
ellerim kelepçesiz gezer
adım gibi bildiğim her yolu şaşırıyorum
ve küllerimden doğan o eski güvercin
uçamadan ölüyor şairin nefesinden vurularak