Dört Zaman Çekimlenirken Arada Kalırdı Eylül

tam tersine
kalbimin derinliklerinde hatırlandıkça adın
silinmeyecekti sokakların isinde adımların

sakın sanma
senin unutuluşundaki gizin ellerine bir his vereceğini
veya yüz asır geçse de üstünden hatırına o anın kazınacağını
inanıpta
aldanma
hiç anımsamayacaksın çünkü

dansın ritimlerinde
bana ezberlettiğin içi çürük sözleri sayıklıyorum bazen
ayaklarım uyak uyduruyor
hicazkar ayrılık notalarının latife dolu dizelerine

her taraf çerçöp
gölgelerin lanetlere sarılı bir türlü uyanmayı düşünmüyor
utangaç pişmanlığım
yalnız kaldığında
kendi mahzeninde samimi zincirlerin sendeleyişleriyle bağlanıyorlar birbirlerine

ki ardısıra
düşkırgını sonbaharın ilk hayal kırıklığıyla
kırgın çardakta
ağır hafif yakın uzak
koşuyor martıların prangalarına dolanıp uçmak için
göremeyeceğin düşler tek yönlü yolun dönülmez yolcusu olup
itiş kakış uzaklaşıyorlar olmaza doğru
ama sen bunu hiç hissedemeyeceksin

kulakların tıkalı çünkü
kapatmışsın geçmişini
beni
kendini
ve en bilindik masalımın sensiz bitişini

her neyse
bırak şimdi bunları
içimdeki sızıyı
sonsuz boşluktaki yankıyı
aklımdaki yüzyılını
ve baharı, yazı, kışı

bırak şimdi
uzaklaş yanımdaki yerinden hemen
alelade olsun lütfen

son düşünüşümde
düşleyerek düştüğüm düşlerimden
bir gün düşünerek kalkacağımı hiç düşünmemiştim
biliyorum ki sende hayal edemezdin
ya da hiç denemedin

ama mühim değil
seni anarken ben, tüm zamanları kullanırdım
sonrasındaysa
ve eğer doğruysa

dört zaman çekimlenirken
arada kalırdı eylül

ben yine
aynı sahici gülümsememle seni bekliyor olurdum...



10.09.12