Dost!!

DosT!
Yeri gelir kardeş olur
Zor gününde başını yaslarsın omzuna nefesiyle hayata tutulursun
Gözyaşını siler küçücük tebessümüyle
Sen ağladıkça içten içe ağlar
dayanamaz,elini tutar yanında hep olduğunu hissettirir
Gözlerinin içine bakarsın güldüğünü hissedersin sanki
Yüzünü alır seninde bi tebessüm
Dosttur işte bu
Hayattır ta kendisi
sen güldüğünde kahkaha atar
ağladığnda tebessümlere sarılır
endişelendiğinde şüphesizce yanıldığını anlatır
attığın her adımda arkandadır
yanlışlarında ise koca bir alarm olur
İşte dost hiç bir zaman ÇARESİZ değildir!
Benim için dosttu o gidenlerde
sonra birer birer yabancı oldular..
Tek söz söyledim inanmadılar...
Kaybetmek istemedim..
Ama çaresizce gittiler yanımdan bir bir...
Gitme demedim belkide diyemedim kim bilir..
Ama yüreğimin sesi çok derindendi
duymak isteseydi duyardı..
Bu yüzden aslında sen dost değil bi yabancısın..
Yabancı...