Dost İnsan

son dualar gibiydi sessizliği onun
gün geldi gülümsedi
gün geldi can çekişti
metal bir dünyanın azabı altında
çığlıklarını sakladı
başkalarının kalplerinde unuttu sesini
dostları içindi
kaybolduğu gurbet

fırtına biçiyordu kendi kalabalığında
acıları tanıdığı günden beri
rüyasız uykulardan kalkıyordu
uzakları tanımaktan başka yoktu çaresi
kahırlı bir zamanın hışmıydı dudaklarının kilidi ...