Dosta İç Dökümüm

Can evime çöken yalnızlığım
Yazgıya çalınan kara gitmiyor
Silsen, karalasan olmuyor
Bir yanım yar, bir yanım uçurum
İçimdeki kaygı, acı ve tasayı dizelere yükledim
Ben yazdıkça sızladı, çoğu kez ağladı...
Şiire gözyaşı oldu
Zamanlı, zamansız döküldüm
Tüm isyanı sırtlayıp yükümü hafifletti






Tek dostum sigaram, kalemim
Ve şiir dediğim zırvalıklarım
Bazen çalakalem yazdım
Adına şiir bile diyemediğim
Gözyaşlarımla kilim gibi nakışladığım emeğim
Onlar benim çocuklarım
Onlarla ağlar, gülerim
Kan kaybını onlarla yaşarım
Çoğu zaman ağlatırım






Hayata küser alayına sitem ederim.!
Kendi göçüklerimde hasarlı çıkarken
Sessiz çığlıklarım oldu içime düşen
Dil kıvrımlarında küflenip saklanan
Dosta iç dökümüm...