Dostlar Yalnızlığı

Şenlik koptu ey heycanlı mimiklerinde
Dağıldı rüzgar aşkıyla gülen her bir göz
Düştük ağlamaklı yalnızlığa
Uzaklaştı havamızda boğuşan ayyaş kahkası

Yine keder yine bozgun dert tarlası
Gök titrerdi gülüşümüzün edasıyla
Gençliğimizin hoyrat serseri ateşi
Şimdi bulutlarda gezinir günlerin isleri
Safca ilk aşklarımızı söylerdik

Yaptığımız saçma işleri anlatır
Bağıra bağıra duyulurdu gülşümüz
Atıldığımız ilk kardeşlik kavgasında mağlup etmiştik
Durdurmuştuk üstümüze gelen dalgayı

Kafelerde çay bahçelerinde dikkat
Çekmek için saçma saçma sohbet ederdik
Kızların yüzlerini güldürebilmek için attığımız tokatlar
Yüzümde karıncalanır özledikçe
Şaklabanlığımızı

Hani birimiz üzülürde alnı yere baktığında
Canımızı veriridik de yüzünü göğe baktırırdık
Dostlarımızın
Şimdi bir acıya kaldık dert baharında

Büyüdükçe gözlerimiz şaşırırdı
Ağladığımızda her birimiz
Geceleri evlerden kaçıp cami avlusunda
Yıldızlara uçururduk umut güvercinlerini

Kanatlarına, unutamadığımız baharlarımızı yazardık
Belki ihtimal sebebi gelirde
Boynumuza dolanırdı yeniden
Yeniden Severdik her birimiz gül çiçeklerini

Bayram sabahları kartlar
Alıp düşen düşlerimizi yazardık
Balona bağlayıp Tanrıya havale ederdik
Nede batıl dı nede hoştu inançlarımız

Şimdi dal cıtırsıyla ürken serçe gibi
Dağıldı güzel günlerin hoşluğu
Beraber vapurlara binip karşıya geçerdik
Gizlice bağlara girip koynumuza doldururuduk
Çaldığımız üzümleri

Sonrada yüzsüz yüzsüz sırıtırdık
Ne de güzel nede paylaşılmaz kardeşlik
Şimdi her birimiz başka ormanlardayız
Gözüm kanıyor sönmeseydi
Gençlik ateşimiz

Keşke hep o seneler gelseydi senelere
Yüreğim burkuluyor gitmeseydi sevdiğimiz çiçekler
Savrulmasaydı dağlardaki çoban yalnızlığına
Tükenmeseydi acıklı anılarımız

Dostlar yalnızlığı