Dostumsun

Dostumsun sen !

Gülünce ;

Suskun bir havayı kahkahaya boğan

Elem gecelerin karanlığını

Bir tebessümle ak’a çalan

Ustam…

Ilık yaz meltemlerinin düşürdüğü ıslık kadar

Niteliksizim şimdi

‘Anlamı yok’diyorsun hiçbir şeyin

Her bir şeyin anlamsızlığı var

Olmayınca yanı başımda

Çaresizlik mi ararsın ?

Bak göğe

Uçlar kadar yalnızım

Ben kendime yanlışım !

Yazdığım şiirlere mi acıyayım

Yoksa seni bir kalemde

Mısraya sığdırdığıma mı ?

Oysa ne çok benzerdi umutların

Benim ilk vazgeçişlerime

İlk sevgiliyi alnından öpüşüme

Ve ilk ayrılığın

‘dokuz nokta dört şiddetine ! ‘

Geçer giderdi gözlerimizden

Birer birer anılar

Alnımıza değen her güneşten

Bir alacağımız olurdu ;

Nice umut dolu baharlar !

Durma ört üstüne bu kara geceyi

Bir ömür beklerim gelişinle cennet güneşi !