Dostun Gülü...

Sıska bir kurşunun acıttığı can kadar büyüktü sevdan,
yaralı bir kurşunu,yaşadığın en masum aşkında tattın.
Beni içinde saklarken derin nefes bile çekmedin ama,
olsun,,sen hep ayrılığa iki gözünle ağladın dostum.

Arasıra yalnızlığı hissederdin o anda yüreğin sızlardı,
bir buluttu senin kalbin başka kalplerle çarpışırdı.
Sevgi yağdırırdı yağmur tadında,
o yağmurda sadece layık olanlar ıslanırdı dostum...

Şimdi seninde gözlerin alıştı ayrılıklara,
öyle bir an geldi ki yaktığın aşkların külleri kaldı.
Kalbine sevdalar doldurdun sırf utangaçlığına inat,
benliğini yalnızlığın bütün renkleri sardı,üşüdün dostum...

Sayamadın gecenin kaç sonsuzluğu olduğunu,
ellerine bir avuç gözyaşı düştü,hasretle baktın.
Gördün akşamların nöbet beklerken kaybolduğunu,
şafak güneşi zamansız güldü,zor uyandın dostum...

En hassas çiçeklere konan kelebek kadar narindi kalbin,
herşeyim dediğin bütün insanlar ardına bakmadan gitti.
Belkide susuz toprakları böldün en kırılgan yerlerinden,
doyamadığın ne varsa,bir anda hayal gibi geçti gözünün önünden...

Bu ne ürkütücü bir sessizlikti yağmur tadında olan,
nede fırtına öncesi bir tufandı karamsarlık katan.
Ellerin boş,kalbin kırık,yüreğin yaralı bir ceylandı,
bunun adı ölümüne sevip,sevilmeden biten yitik bir aşktı dostum...

Kendini kendine anlattın,hesapsızdı sorguların,
birçok şeyde olduğu gibi başın yine dikti,utanmadın.
Sen onlara aldırma benim yarı yüreğim,
kapat gözünü düşmanca gülenlere ve unutma;

dost görünen düşman olur
düşman güler dost durur.
Dost düşler düşman korur,
dostu dostunun bir tek gülü vurur...

(içindeki ışık beni aydınlattığı sürece,
yansıttığın yer kadar dostluğumuz sonsuzdur DOSTUM)