Düğümsüz Çaputlar

Ezel!
Üşüyorum gölgemde

Soğuk değil!

Sadece çok karanlık

bağırma!
duyabiliyorum seni

bırak koşuşturmayı ve dinle
sadece dinle




bilyeli çocuklar var gölgemde
isimlerini bilmediğim
ısırıyorlar,
kırk haramilerin pembe düşlerini
sormadan açıyorlar tüm kapıları
ne bir tokmak ne bir el dokunması
bir bir yağmalıyorlar her yeri
bildik
bilmedik
ne varsa, her şeyi

dökülürken yüzleri,
yutuluyorum bir kez daha

mini minnacık kızlar var gölgemde
daha öncesinde görmediğim
kırmızı başlıklı kızın pelerini giydirilmiş her birine
öğreniyorlar,
tavşanlı ormanın esrarengizliğini
denize uzanırken elleri
kapkaça uğruyor her birinin hayalleri

gözler önüne serilir paylaşımsız melodileri
ve dinlenmez hiçbiri
gördük
görmedik
ne varsa, kaldırıma bırakılır her bir nağmesi

istiflenirken yüzleri,
yutuluyorum bir kez daha

gönülden ırak çocuklar var gölgemde
kanadı kırık uçurtmaların koruculuğunu yapıyorlar
düşünceleri kelepçeli, kelimeleri harfsiz

sahipsiz bebekler var gölgemde
kuytu korkulukların en berisinde
korktuklarından, çaresiz

niyetsiz çırpınışlar var gölgemde
mermileri isabetsiz

sefil gözyaşlarıyla beslenen kadınlar var gölgemde
kumbarası meteliksiz

gölgelerinden kaçan adamlar var gölgemde
dikişleri ipsiz

eskimiş bir çocuk var gölgemde
büyüdüğümden habersiz


Ezel!
çimenler ektim gölgeme,
budansın kirpiklerin


Ezel = Hayat