Duman

alışmıştı gidişine seyrederken zamanı
zamanı alıştırmıştı seyredilmeye
o da farkındaydı gitti mi bir kere dönüş yoktu
dönüşü olmayan yola gider miydi zamansızca
yaktı sigarasını çekti derin derin
acı bir tat geldi ağzına
dumanlar yüzünü kapladı
seni de çektim içime derin derin
orda kaldı öylece
çıkmadı içimden kapladı bedenimi
öyle acı bir duman