Dünde Kal/an/ne

Ruhumdan parça koptu sen düşüme girince
Ayın gümüş tozları yeşile dökülürken
Rüzgâr gök mumlarını üfleyip bitirince
Sensizliği haykırdım yüreğim sökülürken
Amasya’da aradım ayağının izini
Tekirdede’de çözdüm bilmeceni gizini
Uçuyorsun göklerde bulutu mu giyindin
Açarak kollarını gece yanıma indin
Dokunma hayalime yerinde kalsın anne
Çıkarma su yüzüne derinde kalsın anne

Anlattığın öyküler şimdi aklımda kalan
Anılar bardağımda içilecek duru su
Anladım ölüm gerçek yaşamak ise yalan
Doğum ecele gebe beden erik kurusu
Yeşilırmak bakışın gitmiyor ezberimden
Çağıldayıp akıyor baktıkça her yerimden
Ömrünün nihayeti bir Ramazanla geldi
Bahar yaz deldi geçti ölüm hazanla geldi
Dokunma sanrılara dünlere salsın anne
Biliyorum yoksun sen artık masalsın anne

Ellerim koyu mavi ellerim mor menekşe
Ellerim ıslak bugün kuru dere gözlerim
Böyle acelen neydi veda ettin güneşe
Dualarla canlandı akıp giden sözlerim
Gasilhane içini sabun kokusu sardı
Bilmezdim ölüm beni bu kadar mı yakardı
Kaderimiz bu bizim terk-i candır mutlaka
Bu dönülmez gidişler imtihandır mutlaka.
Dokunma saçlarıma yandım gecemde anne
Seni unuttum sanma andım hecemde anne

Elbisemde kır düşmüş saçlarının telleri
Avcumda saklı durur geçmek bilmeyen kokun
Üstümü ıslatıyor teneşirin selleri
Karanlık ürkütürdü şimdi geçti mi korkun
Doğduğun günkü gibi sarıldın mı kundağa
Dünyaya sığmıyordun giriyorsun sandığa
Toprak altı mekânın salkım söğüt dibinde
Cepsiz derler kefene sevapların cebinde
Dokunma ne olursun öksüz düşüme anne
Şiir serdim üstüne yerde üşüme anne

Bil ki eksik geliyor çarpan rüzgârın sesi
Saçlarımdan göklere şimdi ayaz düşüyor
Sanki sen sanıyorum baston tutan herkesi
Yüreğim alev topu vücudumsa üşüyor
Hasretle mi doldurdun sırtımdaki bohçamı
Armağan mı bıraktın hüznü hüsranı gamı
Ellerimde tuttuğum koca şehir yanıyor
Sen kapımı çalınca kirpiğim uyanıyor
Geçmişe ne savurdu acep dünde kalan ne
Ziyaretin kavurdu yalnız dünde kal anne

Afet kırat