Düne Dokunan Sonbahar

bir anlık düşüncenin geri çekilişi sahnede
göz kırparken gece
palazlanan alev
dibini aydınlatan mum
göğün yüzünden düşen çiğ damlası
açık seçikti flu zamana yaslanan anılar...



az ileride koca bir ömür
baş ucumda adını unuttuğum sancısı hatırlanan aşklar
plakta yeni moda bir şarkı
saksıda karanfil, dalında manolya
dilime dolanıyor sözcükler
kalp atışım baharın ritminde coşuyor
eski şarkılar geçmişten kalma gülüşler
kendimde kalıyorum her şey akarken
ve ardımda
düne dokunan sonbahar
önümden gelen taptaze bir bahar
çiçek açarken ağaçlar
uçuşurken kuşlar
rengarenkliğin içinde beden



yıkık dökük dünler geride
sokak aralarında yavaş adımlar
kuru yapraklar dalda
ve şaşmadığım loşlukta bulvar
ağacın gölgesinde kuytular
çocuktu hayallerim
kanamamıştı düşlerim
ceplerimde dünden kalma bir telaşta
elimde yorgun bir zamanda
soldu gitti aşklar
firar ederken arta kalanlar
geçip gitti hızla içi boş olanlar
bakarken
güller açtı, zambaklar soldu
mevsimin ötesine uçtu bütün rüzgarlar
kırıldı duvar dibinde mavi bilyeler..
solmadı yine de bir kaç hayal

kaç korkuyu cesaretle doladım dudağıma
ve kaç anıyı tuttum solmasın diye avuçlarımda
döküldü yaprak misali geçip gidenler
hepsi benimdi gidenler, kalanlar
...

saymıyorum kaç yıldız göçüyor başka mevsimlere
sen de kayıyorsun onlarla
perdeler kapalı
bakmıyorum daha fazlasına...


1 Mart 2014