Dünya

Bugün
Sükuta dalmış bir ırmak gibi
önünde diz çöküyorum tabiatın
ve dengesini yitirmekten korkmayan bir ip cambazı
gibi yaşamın o ince ipinde
usulca bir gidip
bir geliyorum


Bu:
Eteklerine sarıldığım bir ormanın kuytusu belli ki.

Dünya!

duvarlara yaslanıp ağlayan bir çocuğun
vakur başı
omuzunda taşıdığı
yükün ağırlığıyla


belki bungun yürekli
bir adamın
direnmeye çalışmasıdır ayrılığa

Dünya!
bu hep tümseğe çıkan yol


öğretti umudu
ve aynı zamanda umutsuzluğu


Ama inanıyorum sonunda
Evindeyim, bir,
İç sıkıntısına karşı koymak için.