Dünya Belleği

eğilmiştim

sadece kısa bir süreliğine durmuş ve eğilmiştim dizlerimin üzerine

neye benzediğini hatırlamıyorum dünyanın

dünyanın da beni hatırlamaktan daha önemli işleri vardı

o sonsuzun içinde bir nokta

ben noktanın içinde bir zerre

içinde olduğumuzdan daha büyük şeyler taşıyorduk içimizde

ve bizimle birlikte dönüp duran başa sarmalı yollarımızda tükeniyordu zamanımız

her gün daha da büyüyen kaybolmak tehdidi

yaklaştırmalıydı bizi birbirimize

bizse kesişen yollarımızdan habersiz

birbirimizin tükenen zamanını hızlandırma çabasına girmiştik

bu bir suç olamazdı elbette

ama herkesin kendi kaderini tayin ettiği de söylenemezdi

biz küçüktük

ama geri kalan her şey

varlığımızın başında ve sonunda söz sahibi olabilecek kadar kudretliydi

buna rağmen

baştan alınacağını bildiğimiz yollarda dönüp durmaktan kendimizi alamıyorduk

ve işte

mücadelemizin büyüklüğü de

küçüklüğümüzün sınanmasından ileri geliyordu

fakat birbirimizi hatırlayacak kadar değildi birlikteliğimiz

biliyoruz

bir gün

sırasıyla kaybolacağız birbirimizin içinde

birbirimize dokunmuş

ama birbirimizi hatırlamadan…