Dünyalar Benim Olurdu

Dünya lar benim olurdu

Bir canın ikiye bölünümünden beri,
Aklımda kalanlardan kimi,
Anamın kokusu anamın sesi,
Bağrına bastığında yüzümdeki nefesi,
Canııım derken iniltisinden,
Dünyalar benim olurdu.

Tüm gününde ben var idim,
Hayatının her yerinde,
Yemek yerken ben,su içerken ben.
Gözünden esirgerdi beni,
Doğan güne gölge,esenyele dulda olurken,
Dünyalar benim olurdu.

İşe giderken ben yanında,
Aşa giderken ben,
Kendi diker kendi eker yetiştirirdi,
Her mahsulünün meyvesi ben,
Her meyvenin sümbülüsün dediğinde anam,
Dünyalar benim olurdu,

Bağrına bastırır ikiyi bir ederdi,
İkimizde bir can vardı,
İki nefes olmasına inat,
Canımmm oğlum.
Cerkez oğlum kara kuzum türkmenim derken,
Dünyalar benim olurdu.

Aramıza asırlar girse bile,
O nunla bir ve terü tazeyiz,
O ne yaşlanır o ne ölür yüreğimde,
Ben yaramaz can'ı
O benim tüm Dünyamdı düşünürken,
Dünyalar benim olurdu.

Öfkesinde bir merhamet,
Ana olmasında bin asalet,
Anlatılmaz bir hal vardı,
Anamdı canımdı Dünyalar tatlısıydı,
Ben onundum,canımmm derken,
Dünyalar benim olurdu.

Topukları yarılmış ayaklarının altında cennet,
Gözlerinde tüm kainat,
Bağrına bastırışında ap ayrı bir tat,
Tariflerden vareste ikiden bir can,oluşumuz da
O canına canımmm derken varya!
Dünyalar benim değil, ben Dünya olurdum...


Ömer Çetinkaya
Congeri