Düş Kırığı

katilin parmak izlerine aşık olmuş beratta gibiyim,
kaç kalibre kırıldık, sen söyle sevgili smith wesson
dağılırken ipini koparmış bir virüs gibi içime yalnızlık
nedir düş, nedir düşlemek, nedir düşmek
elde midir düşmemek, mutsuzluk ve son?

familyasını kaybetmiş karınca gibiyim,
uğur böcekleri beni sevmez artık.
bunu bana çıkacak şapka bulamayan
tavşanlar vahiy ediyor ve bir de karanlık.

hafızam, şehrin ana kanalizasyonu kadar bulanık.

sevgilim, tam da burada
sen mesafenle cehennemi teşbih et
ve en iyisi buharlaşıp, bir an önce göğe çık.

genetikten nasibini almamış organizmasın,
sen şimdi bu saf halinle, bensizliğin organizesindesin
yorganı çek, uyut şehri
iç organları çalınmış bir çocuk gibiyim,
hiç tamamlayamayacağım belki de şu aşk dedikleri şiiri.

yüreğim benim
her sevince, biraz daha mezarlık.

apartman kirişlerine küs yıkılan berlin duvarındaki taşlar gibiyim,
beni hiçbir cumhuriyet tanımaz artık,
bunu bana gittiğinde gözlerin söyledi,
gözlerinsiz gördüklerimin hepsi yarı yarıya öl demekti,
ölememekti,
öyleydi.