Düş Kırığı

Buradaydım

henüz yutkunmamış bir dünyaydı baktığım.

Bana ait olmayan bir pencereye

usandım demet demet çiçekler bırakmaktan

Bir yanım mimli bu şehri terk etmekten

beyhude akşamüstleri yandığım satırlarım.

Kırılganlığındayım

üç günlük sevdalar uğruna koparılan papatyaların.

Hala mahcubiyetini hissederim

ne vakit yağmur yağsa

ayakkabılarının içi su alan çocukların.

Yara sarmak,

tütün sarmaktan daha mutlu edince anladım…

Kısık gözle bakan bir hatıra şimdi

kalbimin sütunlarında yaralar açan bakışların.

Adınla başlayan ucu yanık bir mektup bu

senden kalma yaralı ellerim.

Anlat bana mezopotamyadan geçer gibi gözlerini

son sığınağım yüreğini anlat

ip atlarken ruhunun ara sokaklarında

nefesinle ısınan evimi anımsat ki biraz ağlayayım.

Yanlış adreslerin

Kapı önlerinde bıraktım utangaçlığımı.

Nebi mirası sabrımla yoldaştım yüzünün çağına

İnce hüzünlerden örülmüştü yüzüm, sessizdi kıyılarım.

Ben ara ara perdeyi aralarım

dünyaya başkasının yarasından bakmak için

Sığmaz yalnızlığıma pencere kenarlarım

ne vakit ayaklansam içim gider ben kalırım.

Derin bir hüzün birikir bağrımda

ben hangi mevsimde olduğumu

hep avuç içini öpünce anlarım…

Hangi düşün kırığıdır bu

nerede o bir uçurtmaya kandığım gökyüzü

göğsümün kubbesinde çınlıyor dualarım.

Topraktan yaratıldım elbet çiçekler açacağım

ben en büyük ayrılığımı

hiç kavuşamadığım çocukluğumla yaşadım.

Suya yazdım bakışlarımı

çok sevmekten de öteydi güzel sevişim

sen benim gönül göğümde uçan kuşun adıydın.

Yuva yapmıştın ağız dolusu kahkahalarınla yüreğime

oysa sen beni hep

dönüp dolaşıp dinlendiğin bir sığınak sandın.