Düş Sokağı Mısraları

Devinen Ölüm

-avare

küf çağırır geçmişten bana yabancı -ben-i
serseriliğin zirvesinde çürüyen beynim elimde
vicdan denilen fahişe ile son kez sevişilir
irin kokar organı
yalandan titrer
toplumun izni kadar uçar o gece
sessiz iniltili tıpkı hayatı gibi taklit
gereksiz sevimlilikte çalılıktaki bülbül
kafası kopartılınca güler sadece
kan içimize işlemiş
umutlanırız bülbül asfaltta ezilince

-ölümler çıplak gelir

kaç zaman olmuştur -ben-den geçeli
kaç çizme ezmiştir benliğimizi
plastik ay gölgesinde geçer monoton günler
oto işkence ile taçlandırılmıştır gece
hayali mastürbasyonları taşırız tepeye
bipli anekdotlara güleriz
hayatın bizi biplediğini görmezden gelerek
en sevdiğimiz kusar üstümüze
en bize denk gelenin dediği acıtır bir tek
ben-den uzaklaşırken yankılanır feryadımız
sen bile duymak istemezsin
kapı sesini

-veremem sana acımı

gözünü oymak istediğin gecelerden biridir
unutmak istediklerin çullanır üstüne
vitrindeki safsatalar boğazına dizilir
ölüsündür gömülmeyi unutulmuş
kanla çizilmiştir suretin
dikenli teller kanatır sevdanı
-ben-i ararken ezilirsin traktör lastiğinin izinde
rüya olmak istersin
bitmemiş olmak
başlamanın ne olduğunu hatırlamak istersin
güzelce yenilmiş dayakların damak tadı ile gülümsersin geceye
sevmenin yalan olduğunu bir kez daha kanıtlanmıştır
yaşam denen gülünç laboratuvarda

02 02 13