Düş Yok Ölüm Çok

uçuşan ruhumun eleğinden geçiriyorum sesimin çığlığını

yorgun bir rüzgarın kanadına doğru savrulup duruyorum

düş yok

ölüm çok 

çocukluk hayallerimi

taşlaşmış kalbin gölgesinde ağlarken buluyorum

havı dökülmüş sırlarla örüyorum

yüzümün asık duvarını

dualarla beziyorum solgun tebessümlerimi

süslenmek neye yarar ki

yılgın bedenimden dökülürken

paslı terler

uzakların bana gelmediği gibi

arşınlıyorum gönlümün arzuladığı kayıp yerleri

körleşmiş zihinlere çarpıyorum tek tek

kaderin çizgisini silemem tabi ki

yırtık pırtık zamanda dağlarken ellerimi 

uğursuz ömrümü boyuyorum hiçliğin rengiyle 

isyan etme diyorum

İsyan etme

kendimle olan her sohbetlerimde 

üstünü çiziyorum yok oluşların

fokur fokur kaynayan gözyaşımda

bir damla serapta ah oluyorum

ahhh diyorum ahhh

başıma doluyorum çileyi

bir ters bir düz

siyah beyaz aşklar örüyorum kalbimin en güzel çağlarına

acının ortasında şiirlerle nakışlıyorum

çiçekler konduruyorum kışımın ayazına

solup solup devriliyorum

annemin bana gülümsemeyen fotoğrafına