Düşen Bir Aynanın Sesi

Yokuş aşağı yürürken

Bir taş attım içimdeki suskunluğa,

Yankı vermedi.

Meğer içim çoktan boşaltılmış bir eve benziyormuş.

Bir çocuk ağladı ötede,

İçim sızladı demem,

İçimle ağladım belki biraz 

Çünkü bazen, en çok biz terk ederiz kendimizi.

Sırtımdaki gölgeyi suçladım önce,

Oysa ben yürüdükçe büyüyen bendim.

Düşlerimi yerleştirdiğim kutu

Buzdolabının en arka rafındaydı 

Ve tarihler geçmişti çoktan.

Kırıldım.

Ama bir tabak gibi değil,

Bir aynanın tam ortasından 

Kendime çarptım da çatladım.

Şimdi her sabah

Yeniden tanışıyorum

Yüzümde uyanan biriyle.

Adım neydi?

Bilmem.

Ama her gece

Biraz daha yaklaşıyorum kendime.

Turgay Kurtuluş