Düşistanbul

Dostluğun dergâhına yüz sürüp pir aşkına,
Yedi kandilli mabet çare sunar düşküne.
Çöğür saz dertli neyle her dem geçer kendinden,
Çilenin pervanesi yorulmayan semazen.

Devran döner sinende neler gelir başına,
Tarih düşer kitaben soylu mezar taşına.
?Geçti bu demde cihandan; Pir-i Mimaran Sinan?
Daha sanki dün gibi nasıl kayboldu zaman.

Vuslatın gizemini solurken mavi cami,
Yüreğinde tefekkür dudağında ilahi;
Kollarında mahyalar yılların ötesinde,
İznik nuru gülümser Sedefkâr'ın elinde.

Zevk-i saba dökülür vakur gamzelerinden,
Divane döner tayfan en mutlu seferinden.
Baharatlar meşk eder oryantal arastanda,
Söze gelir her motif kanunla tamburunda.

Martı bakışlarında süzülür son Aşiyan,
?Bir tatlı huzur almaya gelinir, Kalamış'tan?
İkindi sepkeninde sırılsıklam Üsküdar,
Ağaçlı semtleri gam dik yokuşları efkâr.

Ayrılıklar kışlası koynunda Selimiye,
Çamlıca'nın gün yüzü gül açar Ümraniye;
Asmalara bürünür yeleken savruk damlar,
Salkımsöğüt dalına kur yapar tulumbalar.

Büyülü yatağında dalar derin uykuya,
Düşlerinde şahmeran iner tutkulu suya;
Caddelerin ıhlamur çiçeğine bulanır,
Saklı bahçeli evler huşu ile uyanır.

Yedi renk yedi tepe yetmiş yedi dildesin,
Aldığın her solukta binlerce gönüldesin;
Boğazında Poseidon dalar hüzne derinden,
Neler düşer payına tufan görmüş gemiden.

Sevda şehri İstanbul, sende sensiz kaldım ben!



(yeditepe yedi düş)
18 Temmuz 2005 Salacak