Düş/manto II

Sana hiç gidilmemiş bir sahil kasabasından sır veriyorum
Dokunmak değildi mesele
Gelmekti
Sadece değmekti
Bakmadan içini görebilmekti mesele

Hiç gidilmemiştin sen
Hiç gidememiştim senden

Hava soğuk
Önünü ilikledim bu aşkın
Gidilemiyor ileriye ve geriye
Mantomun içinde kalanıyla yetiniyor aşk
Kendi başına yetiyor
Kendi sevmelerim

Tüm perdeleri uçtu kirpiklerimin
Yağmur yağmak üzere hazırlık içindeler
Gamzelerimi gömüyorum toprağına
Yağmur iyi gelir biliyorum
Şifadır yüreklere ve yaralara

Islanmak için giyinmek gerek önce
Sonra kollarını iki yanına açıp kucaklamak yağmuru
Ve en sevgiliyi
Mantonla teslim olmak düşlere
Mantosuz düş kurulmaz çünkü
Hazırlıksız yakalanır umutlar
Ve umutsuzluklar
Dört tarafı çevrili kale gibidir

Kaç vakit bekledim bu yağmuru
Hüzün topladım bakışlarımda
Yırtıcı bir pençe gibi ellerim
Kendi içinde acıları tutuyor
Zararım avuçlarıma
Yağmuru kucaklayamazsın çünkü
Sevgili yoksa yanında

Tüm uğraşların kendi içindedir
Mantonun içinde sakladığın
Kimseye gösterme cesaretinde bulanamadığın aşk gibi
Yalnızlık taşar bazen mantonun eteklerinden
Sen bir düşten uyanır gibi uyanırsın sabaha
Güneş vardır



Çıkarırsın mantonu
Bu defa ısınmak için
Düşleri de ısıtmak için



Dört Mart İki Bin On Üç 12 20