Düşsel Koğuş Amblemi

Anbean bu aysız gecede hayallerimi camdan aşağı sarkıyorum

ışıksız bakışlar arasında dört tarafı toprakla sarılı beton parçasının 

                                                                                                                           üstüne.

Ölümün en çabuk unutulanı karanlıkta olanıdır.

Toprağa düşmesin diye göz bebeklerimin hücrelerini irdeliyorum

bir seyyahın çektiği bütün kareleri dikişleyerek.

        ben hiç taş duvarların esiri olmadım,

        gözlerim yeşil, göğüm mavi, sesim cennet bahçesiydi hep

        yaş ilerliyor, yaşamanın amacı sarpa sarıyor 

        müdavim duyguların yerini yeni bir sayfa alıyor 

        aşkın tarifi yeniden yazılıyor, baba sevgisi nefrete dönüşüyor

        düşler koğuşumun neferi tezkeresini imzalıyor

                                                                             tozlu raflar arasına karışıyor,

                                                                                                              yor.. yor.. yor...

Düş bahçemde reformist devrim yapan pişmanlıklarımı 

buradan selamlıyorum, var olun.

Dert duvarımı aşan bu duyguları tenimden koparırken

fışkıran kan damlalarını imzamla süslüyorum

benim adımdır bu gece karanlığın konfor alanı.

Antidepresan bitkiler kokusunu dikiyorum

dört tarafı toprakla sarılı beton parçasının köklerine

beton düşlerin, beton duyguların, beton sevgilerin...

                                                                    betonları eritiyorum.. betonları...