Düşü Rehin Çocuklar

/...ayazda bir çocuk öksürür...
çantasında sefer tası yok
ay ışığı emer...emzik yapmış serçe parmağını...karnı tok(!).../

anasız babasız çocuklar...;
yapraksız çıplak fidanlar gibidir
eninde sonunda serçenin kanatları kelebeğe ağır gelir
ve çiçek tozları misali...
kayıp kimlikler ambarı çıkmaz sokaklara serpilir
.
lapa lapa yoksulluk düşer paylarına...
çırılçıplak düşleri hiçliğe rehindir
ne bisiklet bilir
ne boyama kitabı bilir
ne de pembe kurdelâlı topaç çevirir
.
her biri...;
zembereği boşalmış bir canda...
kaldırım taşları gibi aşına aşına zaman geçirir
kurabiye kokusuna hasret
imkânsıza batırılmış ekmek
-açlıkla büyünmez-
umuda katık tırnaklarını yiyerek...
kâgir bir ömür bitirir
..
dizleri yaralı, pantolonları yamalı...
yüzleri tebessüme aç
elleri insan sıcağına muhtaç
yedi rengi hiç bir arada görmez...
hayatın tozunu hep onlar alır
sokak direkleri misali
adam yerine konmaz...dipnotta kalır
...
varlıkları pişmanlığa diyet...
bir küçücük kaçamaktır
adları...;
Ayşe, Fatma,
Umut, Murat, Hürriyet
tek sabıkaları yaşamaktır
saçları kekik kokmaz
ama bakışları menekşe...sesleri ıslaktır
güneş gözlerinde yıldızlar yanıp sönse de
çocuk yüzlerinde...
umut saçan rengârenk bir yaşam gülse de
aslında onlar...
hiç renkli çerçevesi olmayan siyah beyaz fotoğraftır
...
..
.
//...siler mi kara yazgıyı ahlar vahlar,
yeşertir mi dalından kopan yaprağı...boşa akan gözyaşları
unutturabilir mi yutkunmalar,
okyanuslar kadar derin...masum ve mahsun...hüzün kokan bakışları
utanılmaz mı kuşlara kucak açan dallardan
zira som altındır insan olana...bir çocuğun çakıl taşları...//

1984

*tahsin özmen,bez bebekler de üşür,çatım ajans&baskı yay,ank,2006