Düş/Üşüyüşüm

 Veda cümleleri kuruyorken dilin

O an buğulandı gözlerim

Semada güneş batıyordu karanlığı ağırlarken yüreğim

Canverişimin son anları gibiydi zifiri seslenişlerim

Sonra dilsiz bir bebek gibi susuşum Beyşehir’de

Hercai menekşeleri soluverdi gönlümde,

Seni tarif etti nice zamanlar gözlerimin baktığı her manzara

Sarıldım hatıralarıma, ağrılarıma ve umudu olmayan dualara

Ağlaya ağlaya,

Sıyrılırken bedenim mutluluklardan, acılar geldi sonsuzluktan

Hep Birilerini seçtim geleceği düşlerken baktığımız yıldızlardan

Ansızın kaymaya başladı o yıldızlar asıldığı gökten

Sanırım dönmeleri zordu senin gibi gidecekleri yerden.

Kalbimde hüzünler pas tutmuş durmuş

Gönlüm sensizliğide kanıksayıp dilini yutmuş

Meskenim, bedenim değil...

Artık geçmişteki hatıralar olmuş

Acılar tek servetimmiş mezarımada yük olmuş

Son fasıla ile bir süre

Kentin sokaklarında duyuldu ayak seslerim

Islakken saçlarım, yorgun iken gözlerim

Yağmur damlalarının altında

Uzun zamanlar ıslanarak gezmişliğim

Gözümü kapatıpta hayallerime sinmişliğim...

Ulaşamadığım hayalime, vazgeçmediğim bir düşe

Anlayacağın sana, sadece sana.  

Ki ben ömrümünde düşüyüm

Yokluğundandır üşüyüşüm,

Bazen derinlere üşüşürüm

Aklımın, sensiz akılsızlığa düşüşü;

Yokluğundandır,

Ömründen kaleminin düşüşüyüm

Bu yüzden Düş/Üşüyüşüm.

-2006-

Yokluğun tıpkı bir düş üşüyüşü