Duy Beni
Ölmeyi diledim, ölebilmeyi,
Hala nefes alabiliyorken.
Bir acı besleniyor ki şahdamarımda,
Yaşamla ölüm arasında.
Bir küçük kan pıhtısı.
Neredeyim?
Neredeydim?
Neresizlik de kalbin coğrafyasında
Bir keder yumağı.
Öncesiz, sonrasız.
Göçebe bir sancı.
Uzun sandığım yolun yarısında,
Sökülmüş kaldırım taşları.
Şimdi neresinden tutsam hayatımın,
Elimde parçalanmış yaşam kırıntıları.
Toplayamıyorum ruhumdan saçılanları.
Kararsız bir iklimin penceresinde,
İçime yağıyor güz yağmurları.
Uzun bir ağlamaksa şimdi hayat,
Ağıtım dilimin ucunda.
Bir feryadın son harfine sığdı dünya.
Nasırlaşmış bir uğultu kulaklarımda.
Sessiz bir türkü mırıldanıyor dudaklarım.
Duyuyor musun beni Tanrım.
Ruhumun kirini kırklasam da kırk kere.
Kırk birinci tasın suyu kurumadan,
Karanlıklarım düğümleniyor tenimde.
Sessizliğin iğneli dili,
Ağzım kan içinde.
Çığlık yutmuş bir kalabalığın
Telaşı var yeryüzünde.
Aleni kalp yaralarıdır,
Akıtılan gözyaşlarım.
Kederi şiirinden okunan,
Bir garip yabancıyım.
Ben hiç sizin olmadım.
Tamamlanmadığım tüm acılardan,
Seçemediğim yanlışlardan,
Varamadığım yollardan,
Özür dilerim.
Tanrım!
Yolumu kaybettim.
Bulamıyorum vadettiğin cenneti.
Ne olur duy beni.
Yorgun bir kimsesizlik yokluyor kalbimi.
Esirgeyen ve bağışlayan adın,
Korumuyor artık bu cehennemi.
Bir önceki şiirimin başlığı ''Duy Beni''... Farklı seslerle çağırıyoruz cümleleri, kaleminize sağlık :)
d/uyumsamazlık........... aslında bu şiirin k/özüne başlık manasında bence çok yakışır..... içindeki bütün cenazeleri yıkamış olsa da yoksunluğundaki pusulasız cennete yol, yolcu olmaktan belli ki şiir çok yorgun... iyi şiir kutlarım..
Harika bir şiir Kevser Hanım, kutlarım.
yıkayıp atmak ister insan; içindeki coğrafyayı, karanlıkta gördüğü göçebe sancıyı.. Yol, sahibinin içinde ilerledikçe kalbinde ağıt büyür ayaklarında gurbet tutulması... Sözcüklerine onarılmayı bekleyen üzgün bir şiir kaldı dilimde. Kalp yaralarıyla yaşlandı çocukluğum! Cennet, aldanmış yüzümün yorgunluğu inceldi aynalarım birbirimizi görecek kadar yakınız oysa yüzündeki sayısız ben kimsesizliğe inanmaktır aslında... Hayat ne ki, Kim kendi kederinden çekip gidebilir uzağa? ... Şiirin taşıdığı ruha sevgi ve saygılarımı sunuyorum.