Duydum ki

Bir telefon geldi

O öldü dediler

Ne çığlıklar ne ağıtlar yakiliyormuş ardından. 

Öksüz kalmış yavruları her biri kırkından sonra.

Akrep ölmüş çiyanlar düşmüş feryada!

Üzülmedim değil üzülemedim aslında .

Şöyle bir baktım geride kalanlara. 

Benim her gün öldüğüm o evde

Bana kimse böyle üzülmemişti. 

Kahkahalarıyla hayat onlara güzeldi. 

Ölümleri bile bana acılarımı tazelediyse 

Kahretsin ahirleri gelsin

Şiirlerimi yaktılar 

Yollarımı bağladılar 

Yillarimi gasp ettiler

Hayatıma tecavüz!

Ben hiç bu hallerde bile 

Kimseye aratıp 

Canlarını sıkamamışken

Şimdi bu hayattan 

Ektikleri zulmün ekinlerini biçmeden gitmesi 

Olacak iş değilken olmuş!

Ne diyorsun dedim

Demek ...ölmüş...

Benim için de ne pollyanna kaldı 

ne de külkedisi masalları 

O kadar duydumki onların o bed sesini 

Kulaklarımdan zarlarını yırtarak çaldılar annemin güzel ninnilerini.

Ne olumu bırakmışlar yıllarca ne de dirimi

Kan sürmüşler kalemime 

O bile yazamamış ettiklerini 

Ağzımda kilit gözümde bağ

Kör ebe oynadım ben yıllarca 

Her tuttuğum dikenli tel gibiydi

Tuttum mu acısını mi yuttuğum belli değil 

Olmuş şimdi 

Ben bu cenazeye katılamam ki

Onlar benim evvelimi ahirimi

Gençliğimi her halimi....

Kollarımı bacaklarımı kırarcasına 

Ruhumu bedenimi yırtarcasına 

Beni bir dünyada yaşamaya 

Hasret birakircasina çaresiz kılmışlar 

......

Bir zaman gelmiş çok şükür etmişken 

Mucizemi bulmuş hayata dönmüşken 

Ölmüş ölmemiş 

hiç duyasım

Biledim

Benim bu cenazeye gidesim gelmedi şimdi!