Duygu Terbiyecisi

Öptüm diyebilmek için,
dudaklarının yelkenine esen rüzgârı bekliyor vapurlar,
siren sesleriniyse hiç duymuyorum,
kaldırım karakollarında mutlu olsun tüm çocuklar .






***/***




üç beş kıkırdak bir kemik etmiyor kırıldığında
üç beş nöbetlerinde tornistan düşlerle içilmiyor acı
çıplak oluşlarınıysa hiç umursamıyorum
ne ön bir savaş, ne ön bir yanılgı
ne de bir öncesi o gerçek şiire
sırtını dönmüşlüğümün



teatral bir törpüyle
tırnak biçimlendirmekle geçiyor zaman
kopuk gitar tellerinde
detone yoklukları var ediyoruz sanıyoruz
öğrencilerin kara önlükleriyse kapkara bir umut
dut ağaçlarından lâ minör gamında renkler düşüyor
oyun bitmiyor
çünkü gerçekle alâkalı cenaze evlerinde
drama derslerinden sınıfta kalmışız
gözyaşlarımızın gramı borsa tahtalarında
halka açık birçok yalan sadece



ufakken ayının burnundaki halkadan utanmıştım
o paslı zincirle iki ayak üstünde ağlıyordu
etrafımdaki tüm çocuklarsa gülüyordu fütursuzca
tefin o çılgın sesi hâlâ kulaklarımda bugün
değişense şirkin ortasındaki aslanlar
maymunlar ve rusça konuşan palyaçoların
da da diye bağırtıları
insanlıksa kafesin dışında kırbaç seslerine biletli
geçense zaman sadece
ve argümanları bu hissizliğin



yaşamın rengine, ırkına, mesafesine göre
çizilmiş tüm sınırlarımız
huzuru yetiştiremeyen yorgun ruhlarımıza batmışız
ki bataklığın tarifini yapacak olsak
amazonlara kadar meydan okuyan
vatanseverlere dönüşebiliyoruz masa başlarında
kurbağa ve prenses masallarına sızan politikalara
po etik aşılar yapıyoruz defalarca
defalarca kırıyoruz zincirlerimizi
yine de genetiği değişmiyor gerçeklerimizin
çırpınarak daha da derine batıyoruz



bir daldan
bir yapraktan
bir avuçtan meded umuyoruz da
bu senin kâbusun demekten başka
ellerimizden birşey gelmiyor


yağmuru bekliyoruz yıllarca
yağmasın üzerimize yaşamak diye
oysa ki secde ediyor sadece
duvarlardaki soğuk gölgelerimiz
, uyuyoruz...