Duygusal Anarşi

"İnsan delirse bile adam gibi delirmeli!.."

- Ece Ayhan

Modern zamanlar köprüsünde,

ayetler artık yeryüzünden gökyüzüne.

Sesler neden gelmiyor.

Gözlerimiz, gözlerimiz neden duymuyor artık.

Bu bir cinayettir, yazın bunu.

Kırk yıl geçtikten sonra Musa'ya Sina dağının yakınlarındaki çölde

yanan bir çalının alevleri içinde görünen bir melek gibi insin 

bu kelimeler yeryüzüne,

ya da çıksın göklere ne fark eder? 

Karanlık bir odada zihnimin mum ışığında

haykırdığım ütopik manifestolar sefil bir çerçeve içinde

asılıyor başucuma.

Yüzyıllık yalnızlıktır bu.

Tanrı'nın bile kitabı var, benim birkaç dize çok mu?

Siyahın içinde bu tirşe hayaller duyulur mu? 

Bu yazdıklarıma inanmak için insanın aklını yitirmesi gerek..

İnsancıklar.

Her şeyimizi bağladığımız, bulamadığımızı bir başkasında aradığımız

kuryeler.

Nihilist hazlar yazgıladığımız ıstıraplar,

kem gözler!

Delilik mi yoksa?

Hangi delidir diğerini kendinden daha deli yapan?

Gökyüzüne gönderdiğim ayetlerdir,

içimi benden meczup kılan.

Çatlıyor gökyüzünün şiiri.