Duyun Gönül Sesimi

bir kadın tanıdım
b/ahtı karalı yüreği yaralı

her adımı geceden kalma sabahı
mevsimsiz baharlar yaşatırken ardında
fırtınalı yağmurlar gönül yaralarım

son nefesinde gül kokusu ruhum
ayrılık gibii ölümün ardında sabahına s/olduğum
keşke görmezseydim o akşam ayazlarında
gülüşüyle yalnızlığına kaldığım sabahlarım

s/özü bitti
aşkı gönüle savruldu dumanlı dağların ardında
yol geçmez b/ağlar başında
bu sevda durmaz gönül b/ağında

sabahın ayazında uyan ruhumun güneşi
berfin güneşe gülümser hüzün acılarıyla
diğer yüzün karlar altında baharı s/ayıklarken
yeminli dualar sardı kara bulutlu geceleri

gecelerde ağlayan gözyaşımı
duyun sesimin g/özlerini
cihan duysun
duysun
işte duysun diyorum

ve kulaçsız yüzmelerim
altı yaş üstü fırtınalı yağmurlar
nameler yürek sancıları

sis perdesi vurgun talanı
tufan
kasırgalar t/alazlandı gönül yarasına

sen hala ara
dur bekle!
ölüm kapını ç/alsa
son duanı çok merak ettim

bilirim ne söyleyeceğini
bize boşa dememişler
''mürekkep yalamışlar'' sevgilim..!

vay be çıldırdım dünya hikmetine
yaşamak buysa
bir hiç

şair olacaksın
duyacaksın
bileceksin
göreceksin
dökeceksin dertleri kederleri

gözyaşı dökersin hüzünlü kaleminle
sonra bu dertlerin seni öldürür bil.!
şair bırak
elin derdi tasası sanane
elin beş keçisini sıpa gözlerini

yol ver ölüme yaşamak ne
şaire ölüm denktir
yaşadığın aşkın dünyasına girdin mi?
onu kimse kurtaramaz elinde
aşk. doğa. insan sevgisinden ayıramaz
düşünür yürek sesinden

yinede kahrından ölse!
sevdasıyla nişanlı kaleminden duyulur gönül sesinden
bitmeyen sevda yemini yollarda
sen hala buralarda dolan yar derdinden

nehir ol
ak denizlere okyanuslara
karanlıkların deminde yaşarken
öksüzlüğüne ne demeli

sen ne biçim şairsın..!
duyan duysun
gözlerin görsün
yüreğimin sızlayan gönül sesiyle

06*04*12*Karataş*